Aankomst en eerste dagen

Na donderdag 2 mislukte pogingen te hebben gedaan om mijn verhaal van de vlucht en eerste dag te posten; hierbij poging 3 opnieuw alles uit typen, nu inclusief eerste werkdag:wink:

Na 2.5 uur rijden, 11uur vliegen, hollen en rennen naar volgende gate, vervolgens weer 2 uur vliegen, wachten, wachten, en nog eens wachten (snel gaat het niet altijd) op mijn visum, mag ik het vliegveld af en Vietnam in:grinning:. Ik zie het bordje Volunteer Vietnam vast gehouden door 2 enthousiaste mensen mr Viet en ms Vy.

Tijdens de autorit naar het vrijwilligershuis zat ik niet erg rustig.. Brommers vliegen je om de oren, allen toeteren, koe op straat, nauwelijks verkeerslichten, losse honden, geen regels lijkt het: chaos.

Bij het vrijwilligershuis wordt ik weer warm onthaalt door Mrs Hai en Mrs Viet. Na kennismaking en even uitrusten neemt mr Viet (oprichter van Volunteer Vietnam) me mee voor een Vietnamese koffie. Hij verteld me over de vele vrijwilligers projecten en ideeën die hij hiervoor heeft. Een daarvan is 'the social support center' ; een plek waar mensen wonen die niet voor zichzelf kunnen zorgen en niemand anders hebben. Weeskinderen/ baby's, gehandicapten; fysiek en mentaal, ouderen, daklozen wonen allen bij elkaar.

Dag 2: Vandaag ben ik voor de eerste keer geweest bij the social support center.

Ik kan niet goed uitleggen hoe het er uit ziet, daarvoor moet je het met je eigen ogen zien. Want ik had dacht ik wel een redelijk beeld gevormd van tevoren (weinig faciliteiten en hygiëne etc), maar het was toch even slikken toen ik mijn eerste stap binnen zette. Op zich is het voor de bewoners een hele mooie plek om te verblijven(voor Vietnamese standaarden). Het verblijf is helemaal open. Er zijn slaapzalen verdeeld over de verschillende groepen patiënten met enkel wat eenvoudige bedden en dunne matrasjes. Er is een grote tuin/binnenplaats waar alle mobiele personen zich vrij kunnen verplaatsen. Schone (simpele) kleding, schoon bed, basiszorg en eten wordt verzorgd. De rest van de tijd zijn de bewoners vrijwel op zichzelf en elkaar aangewezen. Dit geld bijvoorbeeld ook voor de jongemannen met een autistische stoornis die de hele dag achter gesloten deur (ivm dwalen) op een hard bed voor zich uit zitten staren, wat voor mij misschien wel het moeilijkste is om te bekroppen.

Vrijwilligers kunnen de bewoners gelukkig een beetje van de aandacht die ze nodig hebben geven. Maar helaas ook maar een aantal uren per week.

Wat ik wel erg mooi vind aan dit centrum is dat er soms juist een hele mooie verbintenis ontstaat. Bewoners die kunnen en willen participeren door op de kinderen te letten/ de tuin bij te houden etc.

Al met al een indrukwekkende dag. Ik heb er de rest van de dag even van bij moeten komen.